अदोनिरामकी
पत्नीले आफ्ना पतिलाई भनिन्, “खाना तयार
छ भनी भान्छे
कुचिलले भन्दै छ ।”
अदोनिराम
जडसनले बाइबललाई बर्मेली भाषामा
अनुवाद गर्दै थिए ।
तिनीहरू बर्मामा बसेको तेर्ह
वर्ष भइसकेको थियो
। बर्मेली भाषा
कठिन थियो ।
तसर्थ, अनुवादले तीव्रता पाएको
थिएन । त्यस
बेला बर्मा र
इङ्गल्यान्डको बिचमा लडाइँ चलिरहेको
थियो । अमेरिकी
मिसनरीहरू बाँसबाट बनेका घरहरूमा
बसी शान्त तवरले
बर्मामा प्रभुको काम गर्दै
थिए । सार्वजनिक
रूपमा मिसनको काम
गर्नु ज्यादै खतरनाक
थियो ।
अदोनिराम,
तिनकी पत्नी आन
र धर्मपुत्रीको रूपमा
पालिएका दुई बर्मेली
छोरीले कुचिलले पकाएको स्वादिष्ट
माछाको सुप खाना
थाले । अकस्मात्
ढोका खोली केही
मानिसहरू ग्वारग्वारती भित्र पसे ।
सहरको सुरक्षा अङ्गको
प्रमुखले कठोर हुँदै
भन्यो, “हडसन, हामी तिमीलाई
गिरफ्तार गर्न आएका
हौँ । तिनलाई
बाँध ।”
दुई
जना मान्छेले पछाडिपट्टि
अदोनिरामका हात बाँध्दै
गर्दा तिनले अतालिँदै
प्रश्न गरे, “मेरो दोष
के हो र
?”
प्रमुखले
भन्यो, “अङ्ग्रेजहरूले तिमीहरूलाई तलब खुवाइरहेका
छन् । तिमीहरू
जासुस हौ ।”
“होइन,
होइन । त्यो
साँचो होइन”, आन
चिच्याइन् । तिनका
भयभीत धर्मपुत्रीहरू भान्छे
कुचिलको पछाडि गएर लुके
। आनले अन्तरबिन्ती
गरिन् । तर
तिनीहरूले मानेनन् । अदोनिरामलाई
घिसारेर लगी डरलाग्दो
झ्यालखानामा कोचियो । उक्त
कारागारको नाउँ नै
मृत्यु
जेल
थियो । तिनीसँगै
अन्य कैयौँ बन्दीहरूलाई
पनि जासुसको आरोप
लगाई उही जेलमा
थुनियो ।
रातमा
बन्दीहरूलाई उँधमुन्टो पारी झुन्डयाइन्थ्यो
। दुई दिनपश्चात्
अदोनिरामकी पत्नी आनले पतिलाई
भेट्ने अनुमति मुश्किलैले पाइन्
।
धोत्रो
सोरले अदोनिरामले पत्नीलाई
प्रश्न गरे, “मैले अनुवाद
गरिरहेको बाइबलको त्यो पाण्डुलिपि
कहाँ छ ?”
आनले
कानेखुसी गर्दै भनिन्, “मैले
त्यसलाई घरमुनि लुकाएकी छु
।”
अदोनिरामले
चिन्तित मुद्रामा भने, “तिनीहरूले
खोजतलास गर्ने पहिलो ठाउँ
त त्यही हो
।”
विचारमग्न
हुँदै आनले जवाफ
दिइन्, “चिन्ता नमान्नुस् ।
मसँग एउटा योजना
छ ।”
आफ्ना
पतिलाई अर्को पटक भेट्न
आउँदा आनले एउटा
भद्दा, गाँठागुँठी परेको सिरानी
ल्याइन् जसलाई अन्य कुनै
पनि बन्दीले चोर्न
चाहँदैनथ्यो । त्यसपछि
दुईको बिचमा एउटा
गोप्य मुस्कुराहटको आदानप्रदान
भयो ।
एघार महिनासम्म आन आफ्ना श्रीमान्लाई
उक्त जेलमा भेट
गर्न आइरहिन् ।
अदोनिराम जेलमा छँदा तिनीहरूको
मारिया नाउँकी एउटी छोरी
पनि जन्मिसकेको थियो
। छोरीलाई पनि
आनले साथमै ल्याउँथिन्
। तर एक
दिनको कुरो हो
। आन सधैँजसो
आफ्ना पतिलाई भेट गर्न
आउँदा तिनले झ्यालखाना
रित्तो पाए ।
ती बन्दीहरूलाई कहाँ
लगिएको थियो भनी
कसैलाई थाहा थिएन
।
अदोनिरामलाई
साङ्लाले बाँधिएको थियो ।
तिनलाई नयाँ जेलमा
जबरजस्ती चलान गर्न
खोज्दा तिनी बिरामी
परे । पहरेदारहरूले
तिनको अनमोल सिरानी
तिनलाई साथमा लान दिएनन्
। तिनीहरूले त्यस
सिरानीलाई फोहोरको थुप्रोमा लगेर
फ्याँकिदिए । अदोनिरामले
तेर्ह
वर्ष लगाएर बर्मेली
भाषामा बाइबल अनुवाद गरेको
प्रतिलिपि फोहोरको थुप्रोमा पुगेको
थियो ।
अन्ततोगत्वा,
इङ्गल्यान्ड र बर्माको
बिचमा भएको शान्ति
सम्झौताको दस्तावेजलाई अनुवाद गर्न
राजाले अदोनिरामलाई छाडिदिए ।
त्यसपछि तिनलाई आफ्नो परिवारकहाँ
जाने अनुमति प्रदान
गरियो । आफ्नी
पत्नी र छोरीको
साथमा हुन पाउँदा
तिनी निकै खुसी
थिए, तर तेर्ह
वर्षको परिश्रम व्यर्थ जाँदा
तिनी ज्यादै निरुत्साही
पनि भए ।
शोकित
हुँदै तिनले पत्नीलाई
भने, “सबै कुरा
गुमे । फेरि
ताजा सुरुआत गर्नुपर्छ
।”
आन
मुस्कुराइन् । भद्रतापूर्वक
उनले त्यो भद्दा
सिरानी पतिको हातमा थमाइदिइन्
। तिनी आश्चर्यचकित
भए । तिनको
खुसीको सीमा रहेन
। तिनले अनुवाद
गरेको प्रतिलिपि सिरानीभित्र
सुरक्षित थियो ।
एक जना बर्मेली
ख्रीष्टियानले त्यस सिरानीलाई
फोहोरको थुप्रोमा फेला पारी
त्यहाँ ल्याएको थियो ।
यसरी
बर्मेलीहरूले आफ्नै भाषामा बाइबललाई
पढ्न पाए ।
कठिन परिस्थितिमा पनि
अदोनिराम आफ्नो लक्ष्यतर्फ अगाडि
बढिरहे । अदोनिराम
जडसन बर्माको निम्ति
मिसनरी भई जाने
प्रख्यात प्रभुका जन हुन्
जसले त्यस देशमा
लगभग ४० वर्षसम्म
सेवा गरे ।
परमेश्वरले हामीलाई सुम्पनुभएको जिम्मामा
टाँसिरहनु नै सहनशीलता
हो यद्यपि हामी
दु:खको भूमरीमा
नै परेका किन
नहोऔँ । बाइबलले
भन्छ, “यति मात्र
होइन, हामी रमाउँछौं,
यो जानेर कि
सङ्कष्टले सहनशीलता उत्पन्न गराउँछ,
सहनशीलताले चरित्र, र चरित्रले
आशा उत्पन्न गराउँछ”
(रोमी ५:३–४) ।
(नोट: यो रोचक सत्य कथा कमल अधिकारीको प्रेरक प्रसङ्गहरू नामक पुस्तकबाट साभार गरिएको हो ।)
Leave Your Comments Here.
