अनमोल सिरानी

अदोनिरामकी पत्नीले आफ्ना पतिलाई भनिन्, “खाना तयार छ भनी भान्छे कुचिलले भन्दै छ ।”

अदोनिराम जडसनले बाइबललाई बर्मेली भाषामा अनुवाद गर्दै थिए । तिनीहरू बर्मामा बसेको तेर्‍ह वर्ष भइसकेको थियो । बर्मेली भाषा कठिन थियो । तसर्थ, अनुवादले तीव्रता पाएको थिएन । त्यस बेला बर्मा र इङ्गल्यान्डको बिचमा लडाइँ चलिरहेको थियो । अमेरिकी मिसनरीहरू बाँसबाट बनेका घरहरूमा बसी शान्त तवरले बर्मामा प्रभुको काम गर्दै थिए । सार्वजनिक रूपमा मिसनको काम गर्नु ज्यादै खतरनाक थियो ।

अदोनिराम, तिनकी पत्नी आन र धर्मपुत्रीको रूपमा पालिएका दुई बर्मेली छोरीले कुचिलले पकाएको स्वादिष्ट माछाको सुप खाना थाले । अकस्मात् ढोका खोली केही मानिसहरू ग्वारग्वारती भित्र पसे । सहरको सुरक्षा अङ्गको प्रमुखले कठोर हुँदै भन्यो, “हडसन, हामी तिमीलाई गिरफ्तार गर्न आएका हौँ । तिनलाई बाँध ।”

दुई जना मान्छेले पछाडिपट्टि अदोनिरामका हात बाँध्दै गर्दा तिनले अतालिँदै प्रश्न गरे, “मेरो दोष के हो र ?”

प्रमुखले भन्यो, “अङ्ग्रेजहरूले तिमीहरूलाई तलब खुवाइरहेका छन् । तिमीहरू जासुस हौ ।”

“होइन, होइन । त्यो साँचो होइन”, आन चिच्याइन् । तिनका भयभीत धर्मपुत्रीहरू भान्छे कुचिलको पछाडि गएर लुके । आनले अन्तरबिन्ती गरिन् । तर तिनीहरूले मानेनन् । अदोनिरामलाई घिसारेर लगी डरलाग्दो झ्यालखानामा कोचियो । उक्त कारागारको नाउँ नै मृत्यु जेल थियो । तिनीसँगै अन्य कैयौँ बन्दीहरूलाई पनि जासुसको आरोप लगाई उही जेलमा थुनियो ।

रातमा बन्दीहरूलाई उँधमुन्टो पारी झुन्डयाइन्थ्यो । दुई दिनपश्चात् अदोनिरामकी पत्नी आनले पतिलाई भेट्ने अनुमति मुश्किलैले पाइन् ।

धोत्रो सोरले अदोनिरामले पत्नीलाई प्रश्न गरे, “मैले अनुवाद गरिरहेको बाइबलको त्यो पाण्डुलिपि कहाँ छ ?”

आनले कानेखुसी गर्दै भनिन्, “मैले त्यसलाई घरमुनि लुकाएकी छु ।”

अदोनिरामले चिन्तित मुद्रामा भने, “तिनीहरूले खोजतलास गर्ने पहिलो ठाउँ त त्यही हो ।”

विचारमग्न हुँदै आनले जवाफ दिइन्, “चिन्ता नमान्नुस् । मसँग एउटा योजना छ ।”

आफ्ना पतिलाई अर्को पटक भेट्न आउँदा आनले एउटा भद्दा, गाँठागुँठी परेको सिरानी ल्याइन् जसलाई अन्य कुनै पनि बन्दीले चोर्न चाहँदैनथ्यो । त्यसपछि दुईको बिचमा एउटा गोप्य मुस्कुराहटको आदानप्रदान भयो ।

एघार महिनासम्म आन आफ्ना श्रीमान्लाई उक्त जेलमा भेट गर्न आइरहिन् । अदोनिराम जेलमा छँदा तिनीहरूको मारिया नाउँकी एउटी छोरी पनि जन्मिसकेको थियो । छोरीलाई पनि आनले साथमै ल्याउँथिन् । तर एक दिनको कुरो हो । आन सधैँजसो आफ्ना पतिलाई भेट गर्न आउँदा तिनले झ्यालखाना रित्तो पाए । ती बन्दीहरूलाई कहाँ लगिएको थियो भनी कसैलाई थाहा थिएन ।

अदोनिरामलाई साङ्लाले बाँधिएको थियो । तिनलाई नयाँ जेलमा जबरजस्ती चलान गर्न खोज्दा तिनी बिरामी परे । पहरेदारहरूले तिनको अनमोल सिरानी तिनलाई साथमा लान दिएनन् । तिनीहरूले त्यस सिरानीलाई फोहोरको थुप्रोमा लगेर फ्याँकिदिए । अदोनिरामले तेर्‍ह वर्ष लगाएर बर्मेली भाषामा बाइबल अनुवाद गरेको प्रतिलिपि फोहोरको थुप्रोमा पुगेको थियो ।

अन्ततोगत्वा, इङ्गल्यान्ड र बर्माको बिचमा भएको शान्ति सम्झौताको दस्तावेजलाई अनुवाद गर्न राजाले अदोनिरामलाई छाडिदिए । त्यसपछि तिनलाई आफ्नो परिवारकहाँ जाने अनुमति प्रदान गरियो । आफ्नी पत्नी र छोरीको साथमा हुन पाउँदा तिनी निकै खुसी थिए, तर तेर्‍ह वर्षको परिश्रम व्यर्थ जाँदा तिनी ज्यादै निरुत्साही पनि भए ।

शोकित हुँदै तिनले पत्नीलाई भने, “सबै कुरा गुमे । फेरि ताजा सुरुआत गर्नुपर्छ ।”

आन मुस्कुराइन् । भद्रतापूर्वक उनले त्यो भद्दा सिरानी पतिको हातमा थमाइदिइन् । तिनी आश्चर्यचकित भए । तिनको खुसीको सीमा रहेन । तिनले अनुवाद गरेको प्रतिलिपि सिरानीभित्र सुरक्षित थियो । एक जना बर्मेली ख्रीष्टियानले त्यस सिरानीलाई फोहोरको थुप्रोमा फेला पारी त्यहाँ ल्याएको थियो ।

यसरी बर्मेलीहरूले आफ्नै भाषामा बाइबललाई पढ्न पाए । कठिन परिस्थितिमा पनि अदोनिराम आफ्नो लक्ष्यतर्फ अगाडि बढिरहे । अदोनिराम जडसन बर्माको निम्ति मिसनरी भई जाने प्रख्यात प्रभुका जन हुन् जसले त्यस देशमा लगभग ४० वर्षसम्म सेवा गरे । परमेश्वरले हामीलाई सुम्पनुभएको जिम्मामा टाँसिरहनु नै सहनशीलता हो यद्यपि हामी दु:खको भूमरीमा नै परेका किन नहोऔँ । बाइबलले भन्छ, “यति मात्र होइन, हामी रमाउँछौं, यो जानेर कि सङ्कष्टले सहनशीलता उत्पन्न गराउँछ, सहनशीलताले चरित्र, र चरित्रले आशा उत्पन्न गराउँछ” (रोमी ५:३–४) ।

(नोट: यो रोचक सत्य कथा कमल अधिकारीको प्रेरक प्रसङ्गहरू नामक पुस्तकबाट साभार गरिएको हो ।)

Leave Your Comments Here.