menu bar

Friday, July 15, 2016

क्रूसले नै तिनको ज्यान जोगाएको थियो भनी तिनले विश्वास गरे



तिनी कम्युनिस्टहरूको पञ्जामा थिए कम्युनिस्टहरू सत्तामा आएपछि अन्य कैयौँ बन्दीहरूसँगै तिनी पनि आफ्नो किशोर अवस्थामा क्याम्बोडियाको एउटा शिविरमा बन्दी बनाइएका थिए तिनलाई आफ्नो परिवारबाट अलग गरिएको थियो तिनले दिनमा १२१४ घण्टासम्म काम गर्नुपथ्र्यो पानीजस्तो तरल पदार्थ नै तिनको खाना थियो भने आफूले समातेका छेपाराहरू तरकारी रातमा कम्युनिस्ट अगुवाहरूले कसलाई डाक्थ्यो थाहा हुँदैनथ्यो डाकिएको व्यक्तिलाई फेरि देख्न पाईंदैनथ्यो त्यहाँ क्रूरताको पराकाष्ठा अभ्यास भइरहेको थियो  

यो १९७७ सालको अन्त्यतिरको कुरो हो एक पटक ती किशोर सिकिस्त बिरामी परे तिनलाई बेसरी ज्वरो आएको थियो तिनले तिन/चार दिनसम्म काम गर्न सकेनन् त्यस बेला काम नगर्ने व्यक्तिलाई बेकम्मा ठानिन्थ्यो जसलाई कम्युनिस्टहरूले राख्दैनथ्ये काम नगर्नुको कारण पत्ता लगाउन तिनलाई घिसारेर लगियो तिनलाई लाग्यो, तिनको मृत्यु ढोकैमा थियो तिनी भयभीत भए डरले काँप्न थाले तिनीहरूले तिनको जाँच गर्न लागे एक जनाले तिनको टाउकोमाथि हात राख्यो भने अर्कोले कुममाथि एक जनाले छातिमा हात राख्न तिनको सर्ट खोल्यो ती किशोरले धागोले बाँधेर घाँटीमा क्रूस झुण्ड्याएका रहेछन् क्रूसको ज्योति हात्तीको दाराजस्तो टल्कियो तिनी ख्रीष्टियान भएकोले क्रूसलाई झुण्ड्याएका थिएनन् वास्तवमा तिनी बौद्ध धर्मावलम्बी थिए केही समयको मौनतालाई चिर्दै एक जनाले भन्यो, “यो ठिटो साँच्चै बिरामी रहेछ उसलाई जान देऊ तिनलाई त्यस क्रूसको बारेमा केही पनि थाहा थिएन तर त्यही क्रूसले नै तिनको ज्यान जोगाएको थियो भनी तिनले विश्वास गरे

त्यस क्रूर शिविरबाट भाग्नु नै उचित ठानी १९७९ को आरम्भतिर तिनी त्यहाँबाट भागे तिनलाई थाहा थियो पक्रिएको खण्डमा तिनको ज्यान जाने थियो तर त्यहाँ बसेर कठिनाइपूर्वक काम गर्दा पनि मृत्यु अवश्यमभावी नै थियो त्यसैले, तिनले भाग्ने निर्णय गरे जसमा तिनी सफल भए

पछि ती किशोर अमेरिका पुगे तिनी एउटा मण्डलीको वरिष्ठ पास्टर बने जहाँ तिनले २० वर्षसम्म प्रभुको सेवा गरे तिनको नेतृत्वमा २०० ओटाभन्दा बेसी मण्डली स्थापना भइसकेका छन्  तिनको नाउँ हो, क्रिस्टोफर लापेल    



Leave Your Comments Here.