प्राध्यापकको तर्कद्वारा नास्तिक विद्यार्थीलाई झट्का

एउटा मुख्य विश्वविद्यालयमा नीतिशास्त्र पढाउने प्राध्यापकले आफ्ना विद्यार्थीहरूलाई नीतिशास्त्रसम्बन्धी कुनै एउटा विषय रोजेर त्यसबारे शोधपत्र लेख्न अनुरोध गरे । विद्यार्थीहरूले आ–आफ्नो शोधपत्रलाई कारणसहित उचित प्रकारले समर्थन गर्नुपथ्र्यो । एक नास्तिकवादी विद्यार्थीले नैतिक सापेक्षवादको विषयमा धाराप्रवाह रूपमा लेख्यो । उसको तर्क थियो, “सबै नैतिक नियम सापेक्ष छन् । सच्याइ वा न्यायको कुनै निरपेक्ष मापदण्ड छैन । यो आ–आफ्नो विचारको कुरो हो । तपाईंलाई चक्लेट मन पर्छ, मलाई फलफुल मन पर्छ ।” कारणहरूले भरिपूर्ण शोधपत्रलाई उसले नीलो रङको फाइलमा राखेर आफ्ना प्राध्यापकलाई बुझायो । सम्पूर्ण शोधपत्र पढिसकेपछि प्राध्यापकले मुख पृष्ठमा लेखे, “असफल ! मलाई नीलो रङको फाइल मन पर्दैन ।”

त्यस विद्यार्थीले आफ्नो शोधपत्र फिर्ता पाइसकेपछि ऊ बेसरी रिसायो । ऊ प्राध्यापकको कार्यालयमा गयो र गुनासो गर्न थाल्यो, “यो उचित होइन, यो ठिक भएन, यसमा न्याय छैन । शोधपत्रमा लेखिएका कुराहरूको आधारमा तपाईंले अङ्क दिनुभएन ।”

प्राध्यापकले शान्त भएर जवाफ दिए, “मैले धेरै शोधपत्र पढेँ । सच्याइ छैन भनी बताउने शोधपत्र तिम्रो नै होइन र ?”

विद्यार्थीले जवाफ दियो, “हो ।”

प्राध्यापकले फेरि भने, “मैले न्याय गरिनँ, मैले ठिक गरिनँ, मैले उचित गरिनँ भनी तिमीले बताउनुको अर्थचाहिँ के हो त ?” प्राध्यापकले अझै थपे, “कसैलाई चक्लेट मन पर्छ भने कसैलाई फलफुल मन पर्छ भनी के तिम्रो शोधपत्रले तर्क गर्दैन र ?”

विद्यार्थीले पुन: जवाफ फर्कायो, “हो, त्यही नै मेरो राय हो ।”

प्राध्यापकले जवाफ दिए, “मलाई नीलो रङ मन पर्दैन, त्यसैले तिमी फेल भयौ ।”

अकस्मात् उसको दिमागमा केही नाच्न थाल्यो । उसले नैतिक मापदण्डहरूमा विश्वास गरेको रहेछ भनी उसले महसुस गर्न थाल्यो । कम से कम उसले न्यायमाथि विश्वास गर्दोरहेछ । नीलो रङकै कारणले प्राध्यापकले उसलाई फेल गराएको हुनाले उसले प्राध्यापकलाई अन्याय भयो भनी आरोप लगाउँदै थियो । एउटा सामान्य सत्यताले सापेक्षवादप्रति उसको पुरै मुद्दालाई पराजित गर्‍यो ।

Leave Your Comments Here.