ग्लेडिज अलवार्ड: चीनमा मिसनरी भई जाने निर्भीक नारी

१८ वर्ष पुगेकी उनी एउटा जागृति सभामा उपस्थित भइन् । प्रचारकले भन्दै थियो, “हामीले हाम्रो जीवन प्रभुको सेवाको निम्ति समर्पित गर्नुपर्छ ।” वक्ताको वचनले उनको ह्दय छोयो । आफ्नो सारा भावी जीवन मिसनरी भई परमेश्वरको सेवाको निम्ति अर्पण गर्ने टुसा पलायो उनको ह्दयमा । विभिन्न दृष्टिकोणबाट आफू असक्षम भए तापनि उनमा मिसनरी भई छाड्ने इच्छा यति तीव्र थियो कि अन्तत: मनग्गे सङ्घर्षका बाबजुत पनि उनी आफ्नो लक्ष्य चुम्न सफल भइन् । उनी इङ्गल्यान्डबाट चीनमा मिसनरी भएर गइन् । उनको नाउँ हो— ग्लेडिज अलवार्ड ।

ग्लेडिज थुप्रै अनुकूलताका बाबजुत पनि चीनमा मिसनरी भई जाने साहसिक स्त्री हुन् । नगण्य क्षमता भएको व्यक्तिले पनि जब आफैलाई पवित्र आत्माको हातमा सुम्पन्छ तब उसले जीवनमा कसरी असाधारण काम गर्छ भन्ने ज्वलन्त उदाहरण हो ग्लेडिज । 

बुबा थोमस जोन अलवार्ड र आमा रोदिना फ्लोरेन्स अलवार्डबाट २४ फेब्रुअरी १९०२ मा ग्लेडिजको जन्म इङ्गल्यान्डमा भएको थियो । श्रम गरेर बाँच्नुपर्ने परिवारमा जन्मेका उनी १४ वर्षको कलिलो उमेरमा घरेलु कामदार बनिन् ।

ग्लेडिजले चीनमा मिसनरी भई जाने सपना देखिन्; आफैलाई तयार पार्न कडा अध्ययन गरिन् । तर उनको शैक्षिक पृष्ठभूमि अपर्याप्त भएकोले चाइना इनल्यान्ड मिसनले उनलाई योग्य देखेन अर्थात् उनी मिसनरी कामको लागि अयोग्य ठहराइए ।

तथापि परमेश्वरले उनलाई विदेशी भूमिमा नै उहाँको सेवाको निम्ति डाक्नुभएको थियो भनी उनी विश्वस्त थिइन् । यसै सिलसिलामा उनले चीनमा मिसनरी भई काम गरिरहेकी वृद्धा जेनी लाउसन नाउँकी महिलालाई सहयोगीको खाँचो भएको कुरा सुनिन् । उनले इङ्गल्यान्डदेखि चीनसम्म यात्रा गर्दा लाग्ने खर्चको जोहो गर्न थालिन् । अन्तत: जोखिमपूर्ण रेल यात्राबाट ख्रीष्टाब्द १९३२ मा उनी चीनको सान्सी प्रान्तमा उत्रिन् । उनलाई कुनै मिसनरी संस्थाको सहयोग थिएन न त कुनै मण्डलीले आर्थिक जुटाइदिएको थियो । उनीसँग थियो त केवल परमेश्वरको बोलावट ।  

ग्लेडिज र जेनीले आफू बसेको ठाउँमा पौवा खोलिन् । यहाँ तिनीहरूले खच्चड चालकहरूलाई खाना र वासको व्यवस्था मिलाउनुका अतिरिक्त बाइबलका कथाहरू पनि बताउँथे अनि येशूको सुसमाचार सुनाउँथे । दिउँसो तिनीहरू वरिपरिका गाउँमा गई सुसमाचार प्रचार गर्थे । सुरु–सुरुमा स्थानियहरूले यी मिसनरीद्वयलाई “विदेशी शैतान” को उपनाम दिए तापनि तिनीहरूको कामबाट प्रभावित भई पछि गाउँलेहरूले तिनीहरूलाई सहजै स्वीकारे ।

ग्लेडिजको आगमनको केही महिना पनि बित्न नपाउँदै जेनीको देहान्त भयो । अब ग्लेडिज एकलैले प्रभुको कामलाई निरन्तरता दिनुपर्ने भयो । 

मिसनले ग्लेडिजले भाषा सिक्न सक्दैन भनी उनलाई अयोग्य ठहराएको भए तापनि उनले चाँडै नै स्थानिय भाषा सिकिन् । सुसमाचारको खातिर उनले चिनियाँ पहिरन धारण गरिन्; तिनीहरूले खाने खाना खाइन्; आफैलाई चिनियाँजस्तै तुल्याइन् । १९३६ मा उनी चीनको नागरिक बनिन् ।

ग्लेडिजले अनाथहरूको हेरचाह गरिन; झ्यालखानाको सुधारको वकालत गरिन् अनि आफ्नै जीवन जोखिममा हालेर आवश्यकताको समयमा कैयौँ पटक मानिसहरूको मद्दत गरिन् । चीनमा ग्लेडिजको देनको कारणले उनी एक प्रतिष्ठित महिला बनिन् ।        

१९३८ मा जापानी आक्रमणकारीहरूले ग्लेडिज बसेको याङ्गचेङ्ग सहरमाथि हमला गरे । उनले पहिले नै कैयौँ बालबालिकाहरूलाई पालेकी थिइन् । जापानीहरूले उनलाई जासुसी ठानेकोले उनलाई त्यहाँ बस्नु असुरक्षित थियो । मार्च १९४० मा आफूसँग भएका १०० जना केटाकेटीलाई लिएर उनी अर्को प्रान्तको पहाडी गाउँमा भागिन् अनि एक महिनापश्चात् तिनीहरू सुरक्षितसाथ त्यहाँ पुगे । यत्रो लामो र जोखिमपूर्ण यात्रामा पनि एक जना बच्चाको मृत्यु भएन ।

झण्डै दुई दसक चीनमा बिताएपछि ग्लेडिज १९४८ मा इङ्गल्यान्ड फर्किन् । जीवनभरि अविवाहित रहेकी उनी आफ्नो देश फर्कंदा “सेलिब्रटी” भइसकेकी थिइन् । उनको बारेमा पुस्तक लेखियो; चलचित्र निर्माण गरियो । उनले चीनमा आफूले देखेका र भोगेका यथार्थताहरूलाई इङ्गल्यान्डका मण्डलीहरूमा बताइन् । १९५७ मा उनी ताइवान गइन् जहाँ उनले अर्को अनाथालय खोलिन् । ३ जनवरी १९७० मा प्रभुको घरमा नजाउञ्जेल उनले आफ्नो बाँकी जीवन ती बालबालिकाहरूको हेरचाह गर्दै त्यही टापुमा बिताइन् । 

     

Leave Your Comments Here.