वाचम्यान नी: ख्रीष्टको निम्ति २० वर्षे जेल जीवन बिताएका प्रखर वक्तासाथै लेखक

“प्रभुमा विश्वास गर्ने या नगर्ने भन्ने विषयमा निधो गर्न सङ्घर्ष गर्दै १९२० अप्रिल २८ को साँझमा म मेरो कोठामा एकलै थिएँ । सुरुमा म अनिच्छुक थिएँ तर मैले प्रार्थना गर्न खोज्दा मैले मेरा पापको पहाड र मुक्तिदाताको रूपमा येशूको वास्तविकता र प्रभावकारितालाई देखेँ । क्रूसमा प्रभुले पसार्नुभएका हातलाई मैले मेरो मनमा चित्रण गरिरहँदा तिनले मलाई स्वागत् गरी प्रभुले मलाई यस्तो भन्नुभएको जस्तो लाग्यो, ‘तिमीलाई स्वीकार गर्न म यहाँ पर्खिरहेको छु ।’ मेरा पापलाई शुद्ध पार्ने ख्रीष्टको रगतको प्रभावकारितालाई महसुस गरेर र त्यस्तो प्रेमद्वारा अभिभूत भएर मैले त्यहाँ उहाँलाई स्वीकार गरेँ । पहिले–पहिले येशूलाई अङ्गाल्ने मानिसहरूलाई मैले उपेक्षा गर्थें तर त्यस साँझ त्यो अनुभूति मेरो लागि वास्तविक बन्यो । प्रभुको क्षमाको खोजी गर्दै म रोएँ र मैले मेरा पाप स्वीकार गरेँ । मैले पहिलो प्रार्थना गरिरहँदा मैले यस्तो आनन्द र शान्तिको महसुस गरेँ जुन पहिले कहिल्यै गरेको थिइनँ । ज्योतिले कोठा ढाकेको जस्तो लाग्यो र मैले प्रभुलाई भनेँ, ‘हे प्रभु, तपाईं मप्रति वास्तवमै अनुग्रही हुनुभएको छ ।’” वाचम्यान नीले प्रभु येशूलाई कहाँ, कहिले र कसरी पाएका थिए भनी तिनले दिएको गवाही हो यो ।

वाचम्यान नी प्रचारकसाथै लेखक थिए । आफ्नो तिस वर्षे सेवा अवधिमा तिनले थुप्रै कृतिहरू प्रकाशित गरे । तिनले चीनका विभिन्न भूभागमा मण्डलीहरू स्थापना गरे; बाइबलका विद्यार्थीहरू र मण्डलीका सेवकहरूलाई तालिम दिन तिनले मनग्गे सम्मेलनहरू आयोजना गरे । साम्यवादी क्रान्तिपश्चात् तिनी सताइए र ख्रीष्टियान विश्वासको खातिर तिनले आफ्नो जीवनका पछिल्ला बिस वर्ष झ्यालखानामा बिताए ।

४ नोभेम्बर १९०३ मा वाचम्यान नीको जन्म चीनमा भएको थियो, ख्रीष्टियान परिवारमा । नीमा खास गरी दुई ओटा मुख्य खुबी थिए: प्रचार गर्ने र लेख्ने ।

ख्रीष्टाब्द १९२२ मा तिनले फुजहु भन्ने ठाउँमा मण्डलीको भेटघाट राखे जसलाई तिनले स्थानीय मण्डलीको थालनीको रूपमा हेरे । नीको रणनीतिमा विश्वासीहरूको सङ्ख्या बढ्दै गइरहेको थियो । तिनकै नेतृत्वमा विभिन्न एल्डरहरूले मण्डलीलाई हाँक्ने गर्थे । मण्डलीमा सेवा गर्ने थुप्रै एल्डरहरू थिए र तिनीहरू नयाँ मण्डलीहरू स्थापना गर्ने उद्देश्यले सुसमाचार नपुगेका ठाउँहरूमा धाउँथे । १९४० को दसकमा आइपुग्दा ४७० ओटा सङ्गतिको स्थापना भइसकेको थियो जसलाई “सानो बगाल” उपनाम दिइएको थियो ।

ख्रीष्टाब्द १९४९ मा कम्युनिस्ट पार्टीले राष्ट्रवादी सरकारलाई सत्ताच्यूत गरेपछि तिनीहरूले गणतान्त्रिक चीनको स्थापना गरे । नयाँ सरकारले ख्रीष्टियान मण्डलीहरूसित सहकार्य गरेर राज्यलाई अगाडि बढाउँथ्यो भन्ने अपेक्षा गरिएको भए तापनि त्यसको २ वर्षपश्चात् परिस्थिति फेरियो । साम्यवादीहरूले चीनका मण्डलीहरूलाई नियन्त्रणमा लिने योजना सार्वजनिक गरियो । सरकारको तिन खम्बे नीतिअनुसार मण्डलीले आफ्नो प्रशासन आफै चलाउनुपर्ने, आफै सहयोग जुटाउनुपर्ने र आफै फैलनुपर्ने भयो । ख्रीष्टियान स्कुल, अस्पतालसाथै अन्य सम्पत्तिहरू जफ्त गरिए ।

यस्तो अवस्थामा “सानो बगाल” साथै अन्य ख्रीष्टियान संस्थाहरूले सरकारको खरो विरोध गरे । परिणामत: हजारौँलाई मारियो या झ्यालखानामा थुनियो । साम्यवादीहरूको रेखदेखमा मात्रै मण्डलीका सङ्गतिहरू चल्न पाउने भए । अगुवाहरूमाथि आरोप लगाइयो । वाचम्यान नी पनि यसमा मुछिए । फलत: १९५२ मा तिनलाई गिरफ्तार गरियो । तिनको विरुद्धमा थुप्रै झुटा अभियोगहरू तेर्साइए । परिणाम स्वरूप तिनले जम्माजम्मी २० वर्षको जेल जीवन बिताउनुपर्‍यो । ख्रीष्टको प्रचार नगरेको खण्डमा तिनलाई रिहा गर्ने प्रस्ताव गरिएको भए तापनि तिनले मानेनन् । अन्तत: ६८ वर्षको उमेरमा ३० मे १९७२ मा तिनी यस धरतीबाट बिदा भई प्रभुको अनन्त घरमा प्रस्थान गरे ।

Leave Your Comments Here.