के व्यवस्थित वस्तुको उदय आफै हुन सक्छ ?

कल्पना गर्नुस् कि एउटा खास उद्देश्य लिएर तपाईं एउटा ठुलो विमानमा सवार हुनुहुन्छ । त्यो उद्देश्य हो पृथ्वीको धरातलमा सुन्दरसाथै व्यवस्थित घर बनाउने । इँट, सिमेन्ट, रड, काठ, रङ, बिजुलीसाथै धाराका सामानहरू अर्थात् घर निर्माणको लागि चाहिने सम्पूर्ण सामग्रीहरू तपाईंले आफूसँगै विमानमा लैजानुभएको छ । ती सबै सामानहरूलाई तपाईंले विमानबाट खसालिदिनुभयो । के ती सामग्रीहरू ठिक ठिक ठाउँमा जम्मा भएर एउटा सुन्दरसाथै व्यवस्थित घरको निर्माण हुन्छ त ? असम्भव ! किन ? सुन्दर, जटिलसाथै व्यवस्थित रचनाको लागि सधैँ बुद्धिमान् रचनाकारको खाँचो पर्छ । हाम्रो अनुभवले हामीलाई सिकाएको छ कि त्यस्ता वस्तुहरू कहिल्यै आफसे आफ बन्दैनन् ।    

यो सारा विश्व अस्तित्वमा मात्र छैन तर यो अकल्पनीय रूपमा जटिल, सुन्दर र व्यवस्थित छ । तपाईंले जुन उपकरण प्रयोग गरेर यस आलेखलाई पढ्दै हुनुहुन्छ त्यसलाई एक बुद्धिमान् इन्जिनिएर वा प्राविधिज्ञले निर्माण गरेको हो । किन यस पङ्क्तिकारले त्यसो भनेको ? किनकि कुनै पनि समयमा हामीले जटिल रचना देख्यौँ भने हाम्रो पहिलेको अनुभवले हामीलाई यही बताउँछ कि यसको पछाडि रचनाकार हुनैपर्छ । घडीले घडी बनाउनेलाई अङ्कित गर्छ; भवनले कालिगडलाई अङ्कित गर्छ; चित्रले चित्रकारलाई अङ्कित गर्छ । व्यवस्थित रचना कहिल्यै स्वत: उत्पन्न हुँदैन । हजारौँ बाँदरहरू कम्प्युटरको अगाडि बसेर लाखौँ वर्षसम्म किबोर्डमा थिच्दा पनि तिनीहरूले कहिल्यै मुनामदनको उत्पादन गर्न सक्दैनन् । तर लक्ष्मी प्रसाद देवकोटाले सजिलैसित यसको रचना गरे । रचना जति जटिल हुन्छ त्यति नै रचनाकार बुद्धिमान् हुनुपर्छ ।

हाम्रो विश्व सुनिश्चित वैज्ञानिक नियमहरूद्वारा सञ्चालित छ । यी नियमहरूको कारणले वैज्ञानिकहरूले चन्द्रमामा रकेट पठाउन सक्षम भएका छन् भने खगोलविद्हरूले चन्द्र ग्रहण र सूर्य ग्रहणको मिति अगावै तोक्न सफल भएका छन् । विश्वमा अचुकपना, जटिलता र सुव्यवस्था पाइन्छ भन्ने कुरा विवादमा छैन । रिक्की, डाउकिन्स, लेवेन्टिनजस्ता लेखकहरूले यसलाई बढी नै बुझेका छन् । विश्वमा जटिलता छ भनी नास्तिकहरू स्वीकार गर्न तयार भए तापनि रचनाले रचनाकारको खाँचोलाई सूचित गर्ने भएकोले विश्वमा रचना छ भनी स्वीकार गर्न तिनीहरू अनकनाउँछन् । तर तिनीहरूको यो बेतयारीपन साक्षीमा आधारित छैन । विश्वमा रचनाको साक्षी सुस्पष्ट छ ।

सूर्य एउटा विशाल परमाणु यन्त्रजस्तो छ । मानव–जातिले सृष्टिदेखि उत्पादन गरेको शक्तिभन्दा बेसी शक्ति यसले एक सेकेन्डमा उत्पादन गर्छ । प्रत्येक सेकेन्डमा असी लाख टन पदार्थलाई यसले शक्तिमा रूपान्तरण गर्छ । सूर्यले विभिन्न प्रकारका विकिरण पनि फ्याँक्छ जसमध्ये केही जीवित प्राणीहरूका लागि घातक छन् । तर पृथ्वी सूर्यबाट ठिक दूरीमा रहेकोले जीवन बाँच्नको लागि यसले ठिक ताप र विकिरण पाउँछ । सूर्य र पृथ्वीको बिचमा भएको ९ करोड ३० लाख माइलको दूरी प्राणी र बोटविरुवाको अस्तित्वको लागि ज्यादै उचित छ । केही टाढा/नजिक भइदिएको भए जीवधारीको अस्तित्व सङ्कष्टमा पथ्र्यो ।  पृथ्वी सूर्यबाट ठिक दूरीमा छ । चन्द्रमाबाट यसको दूरी ज्यादै ठिक छ । पृथ्वीको व्यास एकदमै ठिक छ । यसको वातावरणीय चाप अति नै ठिक छ । यसको ढल्काइ ठिक छ । समुद्रमा भएको यसको पानीको मात्रा ठिक छ । यसको तौल र पिण्ड ठिक छ । याद गर्नुस् कि तिनीहरूको सामान्य अदलबदलले पनि हामी अस्तित्वविहीन हुन पुग्छौँ । यी सबै ठिक–ठिक ठाउँमा रहेका कुराहरू “अकस्मात्” भएका हुन् भनेर पत्याउन सजिलो होला कि प्रज्ञावान् रचनाकारद्वारा तिनको सृष्टि गरिएको हो भनेर मान्नु तर्कसङ्गत होला ?  

तपाईं बाटोमा हिँडिरहनुहुँदा अकस्मात् एउटा हाते घडी फेला पार्नुभयो भने त्यो घडी त्यहाँ आइपुग्नुको कारण के होला भनी तपाईं सोच्नुहुन्छ— हुरी बतास वा वृष्टि ? वा कुनै प्राकृतिक शक्ति ? होइन । कुनै एउटा प्राविधिज्ञले यो बनाएको हुनुपर्छ र अभाग्यवश: कुनै एउटा यात्रीले त्यसलाई त्यहाँ खसाएको हुनुपर्छ भनी तपाईंले निष्कर्ष निकाल्नुहुन्न र ? अवश्य ।

निष्कर्षमा, यो विश्व ज्यादै सुन्दर, जटिल, व्यवस्थित र उद्देश्यपूर्ण छ । व्यवस्थित वस्तु कहिल्यै आफसे आफ उत्पन्न हुँदैन र भएको पनि छैन । तसर्थ, यसको पछाडि एक जना बुद्धिमान् रचनाकार हुनुपर्छ । विश्वबारे भएको यस ज्ञानले तपाईं र मलाई मण्डलीको सतावटकर्ताबाट सुसमाचारको राजकुमारमा परिवर्तित लेखकको भनाइतर्फ डोर्‍याउँदै छ, “उहाँको अदृश्य गुण, अर्थात् उहाँको अनन्त शक्ति र ईश्वरीय स्वभाव संसारको सृष्टिदेखि नै बनाइएका थोकहरूमा छर्लङ्गै देखिएको छ” (रोमी १:२०) ।

Leave Your Comments Here.