कुष्ठरोगीहरूका बिचमा राजीखुसीले सेवा गर्ने दामिन

इतिहासमा कुष्ठरोगलाई सङ्क्रामक र घातक रोग भनेर चिनिन्थ्यो । यसले मानिसको शरीरको कान, खुट्टा, नाक, औँला आदिजस्ता विभिन्न अङ्गमा आक्रमण गथ्र्यो । आज यस डरलाग्दो रोगको उपचार छ तर त्यस बेला थिएन । तसर्थ, यो रोग अन्य मानिसहरूमा नसरोस् र यसले महामारीको रूप नलियोस् भन्ने हेतुले अमेरिकी सरकारले कुष्ठरोगीहरूलाई मोलोकाई टापुको एउटा शिविरमा पठाउने गथ्र्यो । मोलोकाई अमेरिकाको हवाई प्रान्तमा पर्ने एउटा टापुको नाउँ हो  ।

ख्रीष्टाब्द १८७३ मा दामिन नाउँ गरेका एक जना निर्भीक ख्रीष्टियान अगुवा मोलोकाई टापुमा भएका कुष्ठरोगीहरूको बिचमा स्वैच्छिक रूपमा सेवा गर्न तम्सिए । त्यहाँ आउँदा मानिसहरूको अवस्था देखेर तिनी बेचैन भए । तिनीहरूले शारीरिक रूपमा मात्र नभएर सामाजिक, भावनात्मक र आत्मिक रूपमा पनि कष्ट भोगिरहेका थिए । कुष्ठरोगीहरूको शिविरमा मानिसहरू यति बिग्रिएका थिए कि मद्यपान, अनैतिकता र दुव्र्यवहार व्याप्त थिए । लाग्थ्यो, तिनीहरूमा आशाको कुनै त्यान्द्रो पनि बाँकी थिएन ।

दामिन ७०० कुष्ठरोगीहरूका बिचमा बसे । तिनलाई खतरा थाहा थियो । तिनीहरूका बिचमा बारम्बार सम्पर्क गर्दा आइपर्ने नतिजाबारे तिनी सचेत थिए । तथापि ती आशाविहीन मानिसहरूमा आशा जगाउन लागिपरे दामिन । तिनले अस्पतालहरूको स्थापना गरे; औषधी पसलहरू खोले र मण्डलीहरू खडा गरे । त्यस्तो दुर्दशाग्रस्त अवस्थामा परमेश्वर कहाँ हुनुहुन्छ भन्ने प्रश्नको उत्तर जुटाए तिनले । 

मण्डलीको सेवा सञ्चालन हुँदा ती कुष्ठरोगीहरूका बिचमा खडा भएर तिनले प्रेमपूर्वक सम्बोधन गर्थे, “मेरा प्रिय दाजुभाइहरू ।” तिनीहरूका बिचमा १६ वर्षसम्म सेवा गरेपछि कुष्ठरोग लागेर नै तिनको निधन भयो । ती मानिसहरूप्रति भएको प्रेमको कारणले गर्दा नै तिनी एक कुष्ठरोगी बन्नसम्म तयार रहे । तिनले ती कुष्ठरोगीहरूलाई यस्तो महानतम उपहार सुम्पे जसले तिनीहरूको अनन्त गन्तव्यमा परिवर्तन ल्याउँथ्यो । तिनको सेवाको सम्मान गर्दै तिनलाई “परोपकारको सहिद” भनिएको छ । तिनी कुष्ठरोगी र अछुतहरूका आत्मिक संरक्षक हुन् ।   

Leave Your Comments Here.