डाक्टरले मर्छन् भनी घोषणा गरेका बिरामी प्रार्थनाद्वारा बाँचे

तिनलाई बेसरी ज्वरो आएको थियो । तिनी ओछ्यानमा पस्रिरहेका थिए । तिनको अवस्था झनै नाजुक बन्दै गइरहको थियो । तिनको थुकमा रगत देखा पर्‍यो । डाक्टरलाई बोलाउनलाई तिनीसित पैसा थिएन ।

तरै पनि दोस्रो दिन बित्नै लाग्दा पास्टरले डाक्टर पठाए । डाक्टरले जाँचे । तिनकाअनुसार बिरामीमा क्षयरोगको सङ्क्रमण देखा परेको थियो ।

तेस्रो दिन तिनको अवस्था झनै नाजुक बन्यो । कुनै आशा नै बाँकी थिएन जस्तो देखियो । तिनले खोक्न सकेनन् र तिनलाई सास फेन पनि गार्‍हो हुन थाल्यो । एक हप्तासम्मै तिनी ओछ्यानमा त्यसै पस्रिरहे । तिनको ज्वरो पनि बढेको थियो । तिनलाई आफ्नो अन्त्य नजिकिँदै थियो भन्ने लाग्यो । डाक्टरले तिनका साथीहरूलाई सूचित गराउन अनुरोध गरे । 

तर तिनीसित एउटा सहारा अझै बाँकी थियो: प्रार्थना । सूर्य पश्चिमतिर उदाउँदै थियो । तिनले आफ्नो सिरानीमा त्यसको परावर्तनलाई देख्न सक्थे । आफ्नो आखिरी सासको प्रतीक्षा गर्दै तिनले चार घण्टासम्म प्रार्थना गरे । त्यसपछि तिनले एउटा रहस्यपूर्ण अनुभव गरे । एउटा यस्तो अनुवभ जसमा परमेश्वर तिनीभित्र बास गर्नुभएको थियो र तिनको वरिपरि उपस्थित हुनुहुन्थ्यो । तिनले महान् आनन्दको अनुभूति गरे । तिनले पुन: खोक्न सके । ज्वरो कम भएको थियो । मर्ने कुरोलाई तिनले बिर्से । रातको साँढे नौ बजे डाक्टर आइपुगे । डाक्टर निरुत्साही भए किनकि बिरामी अवश्य मर्नेथिए भनी डाक्टरले बिरामीको अन्तेष्टिको लागि सर्टिफिकेट तयार पारिसकेका थिए । तर बिरामी बाँच्न सफल भए । तिनको नाउँ हो, तोयोहिको कागवा । परमेश्वरले जापानी भूमिमा तिनलाई असाधारण रूपमा प्रयोग गर्नुभयो ।

ख्रीष्टाब्द १८८८ मा जापानमा जन्मेका कागवा ख्रीष्टियान शान्तिवादी, सुधारक, उपन्यासकारसाथै श्रम अभियन्ता हुन् । जापानी अधिकारीहरूका उग्र आलोचना र यदाकदा कारावासको बाबजुत पनि तिनले जीवनमा १५० ओटाभन्दा बेसी पुस्तकहरू लेखे । सामाजिक सुशासनमा ख्रीष्टियान सिद्धान्तहरूलाई लागु गराउन तिनी परिश्रमपूर्वक लागिरहे— लेखेर, बोलेर र गरेर । तिनले स्कुल, अस्पतालसाथै मण्डलीहरू स्थापना गरेका छन् ।

   

Leave Your Comments Here.

ब्राम्हण परिवारमा जन्मेका शेखरले बाइबल पढेपछि सत्यताको आविष्कार गरे

शेखर कालिनपुरको जन्म कट्टरवादी हिन्दु परिवारमा भएको थियो । ब्राम्हण परिवारमा जन्मेका शेखरका पिता परिचित पूजाहारीसाथै ज्योतिषी थिए भने तिनका हजुरबुबा तान्त्रिक थिए । शेखर धार्मिक परिवारमा जन्मेकाले तिनले प्रार्थनामा समय बिताउँथे ।

तर आफ्नो किशोर अवस्थामा तिनी पापमा हराउन पुगे । बाहिरबाट हेर्दा तिनी ब्राम्हणको ईश्वरभक्त छोरो देखिन्थे जब कि भित्रपट्टि तिनी रित्तो थिए । तिनलाई पापको साङ्लाले बाँधिसकेको थियो । तिनी पाखण्डी बन्न पुगेका थिए । तिनी आफ्नो जीवनदेखि सन्तुष्ट हुन सकेनन् ।

सन्तुष्टिको खोजी गर्दै तिनी मन्दिर, मस्जिदजस्ता विभिन्न धार्मिक स्थानहरूमा धाए । देवी देवताहरूलाई पछ्याउन तिनी नाङ्गै खुट्टाले सडकहरूमा हिँड्थे । पापको बन्धनबाट मुक्त हुन तिनले हर सम्भाव्य प्रयास गरे । तर ती सबै निरर्थक साबित भए ।

एक दिन एक जना साथीले तिनलाई बाइबल दियो । बिहानको लगभग ३ बज्दा तिनले बाइबल पढ्न थाले । तिनले यूहन्ना ३:१६ पढ्दै थिए जहाँ लेखिएको छ, “किनभने परमेश्वरले संसारलाई यस्तो प्रेम गर्नुभयो, कि उहाँले आफ्ना एकमात्र पुत्र दिनुभयो, ताकि उहाँमाथि विश्वास गर्ने कोही पनि नाश नहोस्, तर त्यसले अनन्त जीवन पाओस् ।” धर्मशास्त्रको यस खण्डले तिनको जीवन सदाको निम्ति परिवर्तन गरिदियो । त्यस रात तिनले आफ्नो ह्दय येशूमा सुम्पे ।

१७ वर्षको उमेरमा नयाँ सृष्टि बनेपछि शेखर येशू ख्रीष्टको जोसिला अनुयायी बने । तिनको जीवनमा आमूल परिवर्तन आयो । तिनको व्यवहार, सोचाइसाथै आदतमा बद्लाउ आयो । रिसालु व्यक्ति आत्मसंयमी बने । तिनका मुखबाट निस्कने दुर्गन्धित वचनहरू जीवन दिने वचनमा बद्लिए । तिनको जीवनमा १८० डिग्रीको परिवर्तन देखा पर्‍यो । तिनी पापीबाट सन्त बने; दासबाट उत्तराधिकारी बने; अन्धकारबाट ज्योतिमा सरे । हाल तिनी न्यु लाइफ फेलोसिप मुम्बईका वरिष्ठ पास्टरको रूपमा सेवा गर्दै छन् ।      

 

     

Leave Your Comments Here.

ख्रीष्टियान भएकै कारणले मृत्युदण्ड दिन खोजिएका अब्दुल रिहा भए

ख्रीष्टाब्द १९६५ मा अब्दुल रहमानको जन्म इस्लामिक मुलुक अफगानिस्तानमा भएको थियो । २५ वर्षको उमेरमा कुनै एउटा ख्रीष्टियान गैरसरकारी संस्थामा काम गर्दा ख्रीष्टियानहरूसित तिनको सम्पर्क हुन पुगेको थियो । पछि तिनी ख्रीष्टियान बने र तिनले बाइबलीय नाउँ योएल धारण गरे ।

ख्रीष्टियान बनेपछि अब्दुलको जीवनमा दु:खको आँधीको आरम्भ भयो । तिनकी पत्नीले तिनीसित सम्बन्ध विच्छेद गरिन् । तिनका बुबा आमाले तिनलाई परित्याग गरे जसले यसो भने, “तिनी इस्लाम धर्मबाट अर्को धर्ममा परिवर्तन भएकाले हामी तिनलाई हाम्रो घरमा चाहन्नौँ ।”

अब्दुलले धर्म परिवर्तन गरेका थिए भनी तिनको परिवारले पुलिसलाई जानकारी गरायो । तिनले आफूसित बाइबल राखेको अभियोगमा २००६ को फेब्रुअरी महिनामा तिनलाई गिरफ्तार गरियो । तिनको पक्राउपश्चात् राजधानी सहर काबुलमा तिनको पक्षमा लड्ने कुनै वकिल पाइएन । तिनलाई भेट्ने पत्रकारहरूको प्रयासलाई अधिकारीहरूले निस्तेज पारिदिए ।

अब्दुलको विरुद्धमा मुद्धा दायर गर्नेहरूले तिनको मृत्युदण्डको माग गरे । तिनलाई धोकेबाजको संज्ञा दिइयो । सम्भाव्य मृत्युदण्डको सामना गर्न गइरहेका अब्दुल भने आफ्नो ख्रीष्टियान विश्वासमा अडिग थिए, “तिनीहरू मलाई मृत्युदण्ड दिन चाहन्छन् र म यसलाई स्वीकार गर्दछु । ... म ख्रीष्टियान हुँ जसको अर्थ हुन्छ म त्रिएकतामाथि विश्वास गर्दछु । ... म येशू ख्रीष्टमाथि विश्वास गर्दछु ।”

अब्दुलको जाँच पडताल भइरहँदा अफ्गानी ख्रीष्टियानहरूले तिनीलगायत तिनको मुलुकका अन्य ख्रीष्टियानहरूले भोगिरहेका दु:खकष्टद्वारा अन्तर्राष्ट्रिय मिडियाको ध्यानाकर्षण गरे । अब्दुलको विरुद्धमा लगाइको मुद्दाले अमेरिका, इङ्गल्यान्डजस्ता शक्तिशाली राष्ट्रहरूको ध्यान खिँच्यो । वासिङ्गटन पोस्ट, न्युयोर्क टाइम्सजस्ता सुप्रसिद्ध पत्रिकाहरूले तिनको पक्षमा आवाज उठाए । अफगानी सरकारमाथि दबाब बढ्दै गयो ।

तत्कालीन राष्ट्रपति जर्ज डब्लु. बुसले अब्दुलको गिरफ्तारीको खुलेरै विरोध गरे । धार्मिक विश्वासकै कारणले कसैलाई मृत्युदण्ड दिइन्छ भन्ने विचार अपत्यारिलो छ भन्दै अस्ट्रेलियाका तत्कालीन प्रधानमन्त्री जोन हवार्ड अब्दुलको पक्षमा उत्रे । मानव अधिकारको आदर गर्न अनुरोध गर्दै पोप बेनेडिक्ट सोर्‍हौँले राष्ट्रपति हमिद कर्जाईलाई बिन्ती गरे । अफगानिस्तानका धेरै जनता अब्दुको पक्षमा थिए भनी बीबीसीले व्यक्त गर्‍यो । तिनको विरुद्धमा लगाइएका अभियोगहरू फिर्ता लिइनुपर्छ भनी मानव अधिकारवादी संस्था एम्नेस्टी इन्टरनेसनलले आव्हान गर्‍यो ।

यसरी चौतर्फी दबाब आएपछि अफगानी सरकार घुँडा टेक्न बाध्य भयो । २६ मार्च २००६ मा अदालतले तिनको विरुद्धमा मुद्दा फिर्ता लियो । त्यसको भोलिपल्ट तिनलाई रिहाइ गरियो ।          

Leave Your Comments Here.

वेस्ट इन्डिज क्रिकेट टिमका कप्तानले भने, “येशू ख्रीष्टमाथि मेरो अत्यधिक विश्वास छ”

ख्रीष्टाब्द २०१० मा दरेन स्यामी वेस्ट इन्डिज क्रिकेट टिमका कप्तानमा नियुक्त गरिए । हालसम्म तिनी मात्र एक यस्ता कप्तान हुन् जसले दुई पटक आईसीसी वल्र्ड ट्वेन्टी ट्वेन्टीको उपाधी उचालेका छन् । तिनकै कप्तानीमा वेस्ट इन्डिजले २०१२ मा श्रीलङ्कालाई हराएको थियो भने २०१६ मा इङ्गल्यान्डमाथि जित दर्ता गरेको थियो ।

क्रिकेटको दुनियाँमा आफ्नो पृथक् पहिचान बनाएका स्यामीसित लिइएको एउटा अन्तर्वातामा तिनले भनेका थिए, “मेरी आमाले मलाई यसरी हुर्काउनुभयो कि म मानसिक रूपमा निकै मजबुत छु जसको लागि म उहाँप्रति धन्यवादी छु । येशू ख्रीष्टमाथि मेरो अत्यधिक विश्वास छ । उहाँले कुनै गलत काम गर्नुभएन र पनि उहाँलाई क्रूसमा चढाइयो ।”

ख्रीष्टाब्द १९८३ मा क्यारेबियन क्षेत्रमा पर्ने सन्त लुसिया नामक मुलुकमा जन्मेका स्यामीलाई मन पर्ने एउटा भनाइ हो, “सर्वशक्तिमान्ले तपाईंलाई तपाईंले बोक्न सक्नेभन्दा बेसी कहिल्यै दिनुहुन्न ।”

स्यामी आफ्नो टिमको लागि प्रार्थना गर्छन् । मार्ग–दर्शनसाथै नेतृत्वको लागि तिनी परमेश्वरलाई बिन्ती चढाउँछन् । सही निर्णय लिन सकियोस् र असल किसिमले खेल्न सकियोस् भनी तिनी येशूलाई पुकारा गर्छन् ।

परमेश्वरले मानिसहरूलाई विभिन्न तरिकाले प्रयोग गर्न सक्नुहुन्छ भन्ने स्यामीको बुझाइ रहेको छ । उहाँले कसैलाई पास्टर बनाउनुहुन्छ त कसैलाई प्रचारक; कसैलाई शिक्षक त कसैलाई खेलाडी । तिनको विश्वासअनुसार उहाँले तिनलाई क्रिकेटर बनाउनुभयो । क्रिकेटपछिको जीवन बाँकी नै छ । घरमा हुँदा तिनी मण्डलीमा उपस्थित हुन्छन् ।   

   

Leave Your Comments Here.

हिन्दु धर्मका भक्त प्रितीले आफूले नखोजेको येशूमाथि विश्वास गरिन्

प्रिती कृष्णनले येशूलाई अङ्गाल्ने थिइन् भनी कहिल्यै अपेक्षा गरेकी थिइनन् । भारतको उत्तर प्रदेश प्रान्तको सर्वाधिक ठुलोसाथै राजधानी सहर लखनऊस्थित इन्डियन इन्स्टिच्युट अफ म्यानेजमेन्ट लखनऊमा उनी विद्यार्थी थिइन् । उनी हिन्दु धर्ममा एक ईश्वरभक्त स्त्री थिइन् । उनले नियमित रूपमा आफ्ना भगवान्हरूलाई प्रार्थना चढाउँथिन् । अधिकांश हिन्दुहरूजस्तै उनी कर्मबारे सचेत थिइन् । 

ख्रीष्टाब्द २००० को अगस्ट महिनाको कुनै एउटा रातमा उनी श्लोकहरू पढ्दै थिइन् । त्यति बेला उनी २२ वर्षकी थिइन् । ती श्लोकहरू हिन्दु देवता गणेशसित सम्बन्धित थिए । तर हरेक पटक आँखा बन्द गरेर ती श्लोकहरू पढ्न खोज्दा उनले आँखाको सामु एउटा ठुलो कालो हात्तीलाई देख्थिन् । उनी अत्यन्तै डराइन् र उनलाई आफ्नो जीवनको अन्त्य आएको जस्तो लाग्यो । उनले आफ्नो मन पर्ने गणेश भगवान्लाई खुसी पार्न सकिनन् भन्ने लाग्यो उनलाई ।

कुनै अर्को देवलाई खुसी पार्न सकिन्छ भनी उनले आफ्ना आँखा घुमाइन् । एउटा निलो रङको पुस्तकमा गएर उनका आँखा रोकिए । त्यो बाइबल थियो जुन उनले स्कुलमा पाएकी थिइन् । उनले खोलिन् र पढिन् । उनले के पढिन् त्यो उनलाई याद भएन तर उनलाई बोझ हटेको महसुस भयो । त्यस रात उनले येशूको प्रेम र शक्तिको महसुस गरिन् ।

जति धेरै उनले बाइबल पढ्न थालिन् उति नै धेरै उनी येशूको व्यक्तित्वदेखि उत्सुक भइन् । उनी बेङ्गलोरस्थित एउटा मण्डलीमा गइन् जहाँ उनले “नयाँ जन्म” को विषयमा पास्टरबाट सिक्ने मौका पाइन् । येशू को हुनुहुन्छ र उहाँ किन आउनुभयो भन्ने बुझेपछि उनले येशूलाई आफ्नो व्यक्तिगत प्रभु र मुक्तिदाताको रूपमा स्वीकार गरिन् । उनले मुक्ति पाएकोमा उनी खुसी छिन् । मेडिकल क्षेत्रमा विद्यावारिधि गरेकी प्रिती भन्छिन्, “येशू मात्र स्वर्गको बाटो हुनुहुन्छ ।”  

      

Leave Your Comments Here.