मदर टेरेसा: गरिबहरूका मसिह जसले नोबेल शान्ति पुरस्कार जितिन्

मदर टेरेसा एक पटक व्यापारिक यात्रुवाहक विमानबाट यात्रा गर्दै थिइन् । विमान परिचारिका उनीकहाँ खाना लिएर आइन् । तर टेरेसाले भनिन्, “म यो खाना खान्नँ । बरु यसको जति दाम पर्छ म त्यो रुपियाँ पाउन चाहन्छु र त्यो गरिबहरूलाई दिन चाहन्छु ।”

परिचारिकाले उनको अनुरोधलाई स्वीकार गरिन् ।

गरिबहरूप्रति मदर टेरेसाको प्रेमबाट प्रेरित भई उनीसँगै बसेका युवकले पनि त्यो खाना खानुको साटो त्यसको सट्टामा उपलब्ध हुने रकम मदर टेरेसामार्फत गरिबहरूलाई दिने इच्छा व्यक्त गरे । विमानका अन्य यात्रुहरूले पनि उही नमुनालाई पछयाउँदै गए । छिट्टै नै विमानको हरेक यात्रुले खाना खानुको साटो त्यही सरहको पैसा गरिब र उत्पीडनहरूलाई दिने घोषणा गर्‍यो ।

विमान ठिक ठाउँमा उत्रियो । तर मदर टेरेसाको एउटा खास अनुरोध अझै बाँकी थियो जसले उनको खास साहसिक कार्यको प्रदर्शन गर्छ । उनी विमानबाट झर्दै गर्दा उनले एक परिचारिकालाई सोधिन्, “हामी सबैले फिर्ता गरेको त्यो खानालाई अब के गरिन्छ त ?”

ती सबै खाना फ्याँकिन्छन् भनी परिचारिकाले जानकारी गराइन् । 

तब टेरेसाले जवाफ दिइन्, “त्यसो हो भने एकछिन पर्खनुस् । ती सबै खाना यहाँ ल्याउनुस् । म खाँचोमा परेकाहरूलाई बाँड्न चाहन्छु ।”

उनले जसो भनेकी थिइन्, त्यसै गरिन् । 

मदर टेरेसा बिसौँ शताब्दीमा भारतमा मिसनरी भई आउने परमेश्वरकी विनम्र सेविका हुन् । उनले कैयौँ आभुषणहरू हात पार्नुका साथै ख्रीष्टाब्द १९७९ मा नोबेल शान्ति पुरस्कार प्राप्त गरिन् । सारा दुनियाँले मानव सेवाप्रति उनको समर्पणताको कदर गरेको छ । आफ्नो किशोरी अवस्थालाई आफ्ने मातृभूमिमा बिताएपछि अङ्ग्रेजी सिक्नको लागि टेरेसा आयरल्यान्ड गइन् त्यसपछि हाम्रो छिमेकी मुलुक भारत आइन् जहाँ उनले आफ्नो जीवनको अधिकांश समय बिताइन् ।

२६ अगस्ट १९१० मा मदर टेरेसाको जन्म युरोपको दक्षिण पूर्वमा पर्ने माकेडोनिया देशेको वर्तमान राजधानी स्कोप्जीमा भएको थियो । यो देश ख्रीष्टाब्द १९१८ सम्म अट्टोम्यान साम्राज्यको भाग थियो । बुबा निकोली र आमा ड्रनाफाइलबाट जन्मेकी टेरेसाको जन्मको नाउँ अग्नेस गोङ्क्षा बोजाक्सी थियो । उनी आठ वर्षको छँदा बुबाको मृत्यु भयो र उनलाई हुर्काउने जिम्मा आमाको काँधमा पर्‍यो । उनलाई सानै उमेरदेखि मिसनरीहरूको बारेमा पढ्न औधी रुचि लाग्थ्यो । बाह् वर्षको उमेरसम्म आइपुग्दा उनले भिक्षुणी (नन) हुने सपना बोकेकी थिइन् । १८ वर्ष लागेपछि भारतमा मिसनरी भई आउन उनी केही स्त्रीहरू (सिस्टरहरू) को समूहमा मिसिइन् ।

ख्रीष्टाब्द १९२९ मा टेरेसा भारत आइन्, स्कुलका केटाकेटीहरूलाई सिकाउन । उनले पहिले दार्जिलिङमा पढाउने काम गरिन् अनि त्यसपछि उनी कलकत्ता आइन् । कलकत्ताको दयनीय गरिबीले उनको विवेकलाई असहय बनायो । १० सेप्टेम्बर १९४६ मा उनले परमेश्वरको आवाज सुनिन् जसलाई उनले पछि “बोलावटभित्रको बोलावट” भनेकी छन् ।

१९४८ बाट टेरेसाले कलकत्तामा काम गर्न थालिन् । परम्परागत भारतीय भेषभुषाको आदर गर्न उनले निलो किनारा भएको सेता सारी लगाइन् । उनी भारतीय नागरिक बनिन् । उनी बिरामीहरू र खाँचोमा परेकाहरूको मदत गर्न तम्सिन् । ती दिनमा यो पक्कै सजिलो काम थिएन । उनले थोरै मात्र सहायता पाएकी थिइन् । आवश्यकतामा परेकाहरूलाई सहायता गर्ने क्रममा एकातिर उनी आफै धेरै पटक भोकै बस्नुपरेको थियो भने अर्कोतिर खानको लागि मगन्ते बन्नुपरेको थियो ।

१९५० मा मदर टेरेसाले मिसनरीज अफ च्यारिटी नामक धार्मिक संस्था खोलिन् जसमा सुरुमा केवल १३ जना सदस्य थिए । आज यस संस्थामा ४,५०० भन्दा बढी सिस्टरहरू भइसकेका छन् र १३३ ओटा मुलुकहरूमा यो संस्था सक्रिया रूपमा लागिपरेको छ । यो संस्थाले एचआइभी एड्स लागेका मानिसहरू, कुष्ठरोगीहरू, क्षयरोग लागेकाहरूजस्ता रोगीहरूको बिचमा काम गर्नुकासाथै अनाथालय अनि स्कुलहरूमा पनि आफ्नो सेवाको पाललाई लम्ब्याएको छ । 

केहीले टेरेसाको कामको आलोचना गरे तापनि गरिबहरूको रक्षकको रूपमा उनको ख्याति बिस्तारै–बिस्तारै सारा संसारमा फैलन लाग्यो । १९६२ मा भारत सरकारले उनको कामको तारिफ गर्दै पद्म श्री पुरस्कार प्रदान गर्‍यो । त्यसपछि इनामहरूको वर्षा सुरु भयो । १९८० मा उनले भारतको नागरिकले प्राप्त गर्न सक्ने उच्चतम पुरस्कार भरत रत्न प्राप्त गरिन् ।

टेरेसाले भनेकी छन्, “मेरो काममा म सारा संसारको हुँ । तर मेरो ह्दयमा म ख्रीष्टको हुँ ।”

लाखौँ मानिसहरूको जीवनमा सुधार ल्याउने टेरेसा ८७ वर्षको उमेरमा ५ सेप्टेम्बर १९९७ मा यस धरतीबाट बिदा भइन् ।  

Leave Your Comments Here.